POLİS MEMURU

7624’den 3310 ‘ a arzdır….
1.BÖLÜM
23184 Polis Memuru Halilin yaka numarasıydı ,
36 Yaşında Anadolu kentinden gelen delikanlıydı.
12-12 Çalıştığı günün yorgunluğuyla caddeye çıktığında,
“3 yaralama,2 trafik, 1 de hırsızlık” raporu vermişti…
Günün ışıyan görüntüsüyle, yorgunluğuna aldırmayarak
Caddeden geçip durağa yöneldiğinde bir ses duydu,
Tanıdık… Hiç tanımak istemediği bir ses …
Bir anda sırtında bir sıcaklık hissetti dönüp sıcaklığı
Durdurmak ister gibi vücudunu savurdu geriye...
Ağzında bir garip sıvının tadı vardı, yutmak isteyipte,
Yutamadığı, sürekli gelen,gelen, gelen...
Sonra birden uyku bastırdı inanılmaz ağırlıkla,
Durağın önüne yığılı verdi boylu boyunca.
Son bir kez kafasını kaldırdı baktı her şeyi görmek
İstercesine, baktığı her şeyi kafasına, yüreğine kazırcasına....
Derin ölümsüzlüğün uykusundaydı artık.O, herkesi her şeyi.
Görüyor, işitiyordu kahpece gelen kurşunun dışında.
2. BÖLÜM
Durak ve caddede bulunanlar kaçıştılar yağmurdan kaçar gibi,
Sindiler korktular kendi gerçeklerinden,umarsızca.
Sonra yaşlıdan bir adam geldi polis memuru Halilin başına,
Son bir gayretle yokladı yaşam belirtilerini...
Ekip otosu görüldüğünde, meraklı bir kalabalık, yattığı yerden
Her şeyi gören Halil’im vardı upuzun uzanmış.
Hani anasının anlatırken yere göre koymadığı,kimselere
Layık görmediği sarıldığında anasını kucaklayıp kaldırıveren
“Yapma Deli Oğlum” dediği Sevim Ananın Halil’i …
7624’ tekiler şaşkın, hemen anons ettiler, merkeze;
Olay mahallini bildirdiler amirlerine, sonra, sonra,
buldukları gazetelerle üstünü örttüler Halil’in,
izleyenlerden biri örtülen gazetelerin haberlerini okumaya başladı içinden
“demokrasi İstiyoruz-Polis devletine hayır-faşizan baskılara son “ demişti bir ünlü siyasetçi
Sanki okunanı duyar gibiydi polis Halil ,
gözlerinden iki damla yaş döküldü kesmenin Görmediği yüreğinden....
3.BÖLÜM
Ev kadını mukadder hanım son kez baktı çayın demini
Kontrol etti çocukların yüzünü yıkadı masaya oturttu.
Yaramazlık yapan çocukları son kez uyardı “babanız yorgun gelecek” diye. Bir yandan onların karnını doyururken bir yandan da içindeki umulmadık sıkıntıyı hayra yormaya çalıştı”Allah Hayırlısını versin” dedi, kendi kendine, ne ola ki bu ?
Zil sesi duyulduğunda çocuklar fırladılar Mustafa ile Kemal
“baba” diye koşarak kapıya...Açtılar kapıyı Başkomiser Zeki ,
Bunca yılın amiri diyecek söz bulamadı Mukadder’e: başın sağolsun kızımdan başka...
Haykırmak isteyipte çıkmayan ses gibi yutkundu kaldı, Polis Halil’in karısı...
Tutunmak ister gibi elleri havada yığıldı kaldı kapı başında, yüreğindeki acıyla...
4.BÖLÜM
Tören yerindeydiler Emniyet Müdürlüğünde,
Polis karısı Mukadderin ve yakınlarının feryatlarıyla,
Çocukları, Mustafa ile Kemal görünce babalarının resmini
Ve de Türk bayrağını bayram sanıyorlardı, öyle ya
Ne yalan söylemeli can pazarında...
23184 sicil numaralı Polis Halil ayağa kalkmak istedi,
Müdürlerini görünce selam vermek istedi çakı gibi,
Onca isteğine rağmen kalkamadı yattığı yerden...
Sonra kulak verdi özgeçmişine ,yaşam öyküsüne ,
Sevindi kendi geçmişiyle, övündü, gurur duydu,
Ve “kanın yerde kalmayacak” sedasıyla omuzladılar onu son yolculuğuna uğurlarken arkadaşları...
5 BÖLÜM
Toprak atılırken üstüne delikanlı Halil’in,
Son bir kez daha doğrulmak istedi yerden.
Ölüme üzülmüyordu, besbelli kahpece kurşuna kahroluyordu.
O Halil ki kimseye doğrultmamıştı silahını suçlu bile olsa,
Hele öldürmek kastıyla asla...
Hem ne diyordu her zamanki her zaman söylerken zorlandığı
“POLİS VAZİFE VE SELAHİYETLERİ KANUNU”...
Halbuki çekivermek ne kadar kolaydı KIRIKKALE’Yİ,
Boşaltıvermek ardı ardınca.
Karıncayı incitmekten çekinen Halil’in yazgısı mıydı bu?
Onca yıllık yaşamında ilk kez seslice düşündü:
DEVLETİ-MİLLETİ-ÜLKEYİ KORUMANIN SUÇU OLURMUYDU ?
Sonra, uzandığı yerden geçen ekibin mavi ışığını fark etti,
Dua okuyan arkadaşlarının, yürekten inançlarını duydu,
BİNLERCE ÖLSEK-ÖLDÜRÜLSEK VATAN İÇİN BİZ VARIZ...

Ertan YILMAZ Türk ve Edt.Öğrt.